Keremaai of Keremai (in het Keremaais is het Keremay) is een eilandengroep in de zuidelijke Stille Oceaan, dat meestal tot Oceanië wordt gerekend, soms ook tot Antarctica (wat geologisch juist is). In Keremaai wonen zo'n 30.000 mensen, wat het één van de minst bevolkte landen op aarde maakt. Alleen het noordelijkste eiland is permanent bewoond, maar op de andere eilanden zijn mijnen, die belangrijk zijn voor de economie van Keremaai. De hoofdstad van Keremaai is Harehene.
Natuur[]
Zeeolifant nabij Teione
Keremaai ligt net ten zuiden van de 55e breedtegraad zuid. Het land heeft een koel zeeklimaat, dat wordt gekenmerkt door een stevige westenwind. Er is veel bewolking. Keremaai is een vulkanisch landschap, rijk aan grondstoffen. De westkust bestaat uit hoge bergruggen die de wind deels tegenhouden, de oostkust is lager en die wordt bewoond. Op Keremaai groeien van nature geen hoge bomen, wel struiken. De eilanden worden druk bezocht door zeevogels.
Geschiedenis[]
Wanneer Keremaai precies bevolkt is geraakt is niet duidelijk, maar archeologisch onderzoek laat zien dat er in ieder geval vanaf de veertiende eeuw menselijke sporen zijn achtergelaten. De mensen die het eiland aandeden waren Polynesiërs, zij vestigden zich er ook. Omdat de eilanden geen hout leverden, konden deze Polynesiërs geen nieuwe schepen vervaardigen, waardoor ze op de eilanden moesten blijven en zich van hun volksgenoten isoleerden.
De eilanden waren in de 18e eeuw al bekend bij de Europeanen, maar werden nooit gekoloniseerd, vanwege het barre klimaat en de slechte bereikbaarheid. Pas in de 19e eeuw werden de grondstoffen opgemerkt en kocht een Franse investeerder delen van de eilanden op om er mijnbouw te verrichten. Hiervoor werden arbeiders uit Zuid-Amerika aangetrokken. De oorspronkelijke bevolking had hier echter geen profijt van. In deze periode deden verschillende christelijke missies Keremaai aan.
Vanaf 1888 claimde Chili het gebied, maar deze claim werd nooit concreet gemaakt; in 1932 werd middels een verdrag de onafhankelijkheid van Keremaai door Chili bevestigd. In de jaren die volgden eigende de koning van Keremaai zich de mijnen toe, hoewel de exploitatie grotendeels in handen van vreemdelingen bleef; een deel van de opbrengst van de mijnbouw was nu voor Keremaai.
Economie[]
De mijnbouw in het zuiden zorgt voor een relatieve welvaart. De opbrengsten van de mijnindustrie gaan naar de koning en worden vervolgens onder de Keremaaiers verdeeld. Verder wordt er geld verdiend aan ecotoerisme. Ook visserij, vogelvangst en eierrapen zijn belangrijk. In het verleden werd er ook veel "guano" (vogelmest) gewonnen op de eilanden, die als kunstmest werd gebruikt.
Politiek[]
Keremaai heeft een democratisch bestuur, waarbij de verschillende dorpen elk een vertegenwoordiger aanwijzen, die samen de volksvertegenwoordiging uitmaken. Er zijn ieder jaar verkiezingen, maar meestal verandert de samenstelling van het parlement nauwelijks. De uitvoerende macht ligt formeel bij de koning, de wetgevende macht bij het parlement. In de praktijk wordt de uitvoerende macht aan door de koning benoemde ministers overgelaten.
Taal en cultuur[]
De voertaal van Keremaai is het Keremaais (Le Keremay). Deze van oorsprong Polynesische taal heeft zich door het eeuwenlange isolement heel anders ontwikkeld dan de zustertalen. In de mijnbouw wordt voornamelijk Spaans en Engels gesproken. De nederzettingen rond de mijnen zijn bedoeld voor tijdelijke arbeiders, er is weinig contact met de oorspronkelijke bevolking op het Noordereiland.
De Keremaaiers hechten sterk aan oude tradities en voorouderverering. Hoewel de meeste van hen tegenwoordig katholiek zijn, worden voorchristelijke rituelen nog wel in ere gehouden. De koning en zijn gevolg vormen een samenleving binnen de samenleving, die alleen tijdens feestelijkheden naar buiten treedt (de parlementaire zittingen, iedere maand, zijn ook met zulke feestelijkheden omgeven).
Typisch zijn de simpele huizen die met de aflopende kant op de wind zijn gebouwd (dus met de deur in het oosten); ook nu nog worden huizen op deze manier ontworpen. De Keremaaiers zijn goede steenbewerkers en hun kunstwerken, die vaak de deuren van huizen sieren, zijn bijzonder complex. De keuken is eenvoudig en draait om vis en gevogelte; de meeste groenten worden geïmporteerd. De populairste sport is rugby.
Plaatsen in Keremaai[]
Vallei
De verschillende woonplaatsen in Keremaai verschilden oorspronkelijk nauwelijks in grootte. Het zijn dorpen waar enkele families wonen. De hoofdplaats Harehene onderscheidt zich omdat hier de koninklijke familie woont. Het zou volgens de overlevering ook de plaats zijn waar de Keremaaiers voor het eerst aan land gingen (de koning zou dan afstammen van de eerste man die voet aan land zetten). Inmiddels zijn er enkele dorpen met stedelijke kenmerken:
De zuidelijke eilanden kennen nederzettingen ten behoeve van de mijnbouw. Sommige daarvan zijn van tijdelijke aard. Een tweetal vaste nederzettingen zijn van belang omdat ze luchthavens hebben:
Ook Harehene heeft een luchthaven, die reguliere verbindingen met Chili en Frans-Polynesië onderhoudt.